Carmenek bizitza gogorra izan zuen Kuban, gogorregia aurrera egin nahi duen batentzat. Egunero-egunero nekea eta tristura makillajez estali eta hamalau ordu lanean igaroko zituen zokora abiatzen zen. Ilargia atera orduko ordea, irribarre marraztuari pilak amaitzen zitzaizkion. Hogeita bost urte bete bezain laster, ama galdu zuen, hainbeste maite zuen ama. Bizimodua aldatu beharra eskatzen zion barruak, eta bi aldiz pentsatu gabe, bakardadearekin batera, bere jaioterri berrira alde egitea erabaki zuen.
Donostiara iritsi zenean, iraganako oroitzapen eta amesgaizto guztiak atzean uztea zen bere asmo nagusia. Bizi berri bati ekin nahi zion, berriz jaio. Urte batzuk lehenago Kubatik bere bidaia berdina egin zuen lagun batek jaso zuen etxean, etxebizitza eta lana aurkitzen zituen bitartean. Logelan sartu bezain laster, txikia zenean amak oparitu zion egunkarian idazten hasi zen.
Inoiz ez zait barruan sentimendu izoztu hau nagusitu. Barrua hutsik sentitzen dut, bakarrik nago, ez daukat ezer, eta lortu nahi dudan hori oso urruti ikusten dut. Julia asko aldatu da, uste dut hona etortzeak ez diola batere onik egin. Etxea hiritik nahiko aparte dago, etorkinak dira nagusi. Espero dut Juliak lagunduko didala gizarteratzen. Gaur oso nekaturik nago, bidaiak energia guztia xurgatu dit. Iluntasunean murgildu nahi dut, beldur naiz…
1986ko urriaren 18a
Aspaldi ez dudala bakardadeak sortu didan korapiloa askatu. Jadanik lana aurkitu dut ... (jarraitu)
